Galatasaray Fenerbahçe maçı sonrası Jorge Jesus ve idareye sert eleştiri!

ZEKİ UZUNDURUKAN – ALTIN ALKIŞLAR

Geçen hafta Harika Lig’de 23. Şampiyonluğu’na ulaşan Galatasaray, Aslantepe’de ezeli rakibi Fenerbahçe karşısında o denli bir maç çıkardı ki… Helal olsun, nitekim Galatasaray’ın alandaki gayretine şapka çıkarmak lazım. Fenerbahçe ile şampiyonluk maçı oynuyormuş üzere savaştı sarı-kırmızılı futbolcular… Adım atarken güya havada yürüyor üzereydiler. Ateşlere basarak koşan bir kadro ruhu ile teğe bir uğraştan teğe bin rahmet elde etti sarı-kırmızılılar.

Dün akşam Nef Stadı’nda bir destanın ayak izleri vardı. Zaniolo’nun golü ile tribünleri dolduran 52 bin Aslan Cimbomlu, çoktan karnaval havasını yaşamaya başlamıştı. 60’ta gole giden Zaniolo’yu düşüren Luan Peres’in kırmızı kartı ile Galatasaray zafere mührünü basmıştı bile. Bu dönem Harika Lig’e damgasını vuran İcardi’nin skoru 2-0’a getiren golü sonrasında tribünlerde yılbaşı kartpostallarını aratmayacak hoşlukta görünümlere şahitlik ettik. Serin bir haziran akşamında Nef Stadı’nda dünyanın en hoş tribün fotoğraflarına bakarken, atların çektiği süslü faytonları, eski bayramları hatırladım. Futbol bir aşk masalı dedim. Dün gece İstanbul, Binbir Gece Masalları’nı yaşadı…

Sarı-kırmızılı kahramanlar, adeta masalların içinden çıkıp gerçeğe dönüşürken; yıldızlar yere inip, sarı-kırmızılı futbolcuların gözlerinden öpüyordu. Bu ortada da alanda o kadar iştahlı bir Galatasaray vardi ki, Jesus atak üzerine atılım yapıyordu fakat bu tahrip gücü yüksek Galatasaray’ın karşısında değil Fenerbahçe, Manchester City olsa ne muharrir… Tam bu cümleyi yazarken Zaniolo o denli bir gol attı ki, İrfan Can, ağlara giden topu göremedi bile… Aslantepe, Aslantepe olalı bu türlü bir coşku, bu türlü süper bir grup görmedi. Galatasaray, Fenerbahçe karşısında geçen hafta ilan ettiği şampiyonluğu o denli bir taçlandırdı ki. Galatasaray, dün akşam salkım saçan yıldızlar topluluğuydu, o yıldızlardan som altından bir tasa oyuncularının teri damlıyordu.

Galatasaray’ın bu şampiyonluğu, ana sütü üzere helal şampiyonluktur. Ve Galatasaray taraftarı… Süper ötesi 12. Adam katkısı… Şampiyonluğun sarı-kırmızı renk olarak yansıdığı cennet, Galatasaray tribünleriydi. Ve Galatasaraylı futbolcular, her maçta gözleri şampiyonluktan diğer bir şey görmeyen futbolcular topluluğuydu. Ne hakemler, ne rakipler kimse durduramadı Galatasaray’ı. Bu şampiyonluk çok fakat çok yakıştı yıldızlar topluluğu Galatasaray’a.

Aslanlar’ın başı yıldızlarda, ayakları samanyolunda… Bu ekibin kod ismi ŞAMPİYON! Sarı-kırmızılı grubun bu şampiyonluğunun perde ardında Lider Dursun Özbek’in büyük vizyonu, kibirden uzak alçakgönüllülüğü ve ustalığı; Sportif A.Ş. Lider Vekili Erden Timur’un transferlerdeki nokta atışı atakları ve bilgeliği; Teknik Yönetici Okan Buruk’un satranç ustalığı, maçları nakış üzere işlemesi; Galatasaraylı taraftarların Şampiyon Galatasaray’a verdiği inanılmaz dayanak vardı… Altın alkışlar GALATASARAY’a gelsin! Tebrikler Şampiyon Galatasaray!

ERMAN TOROĞLU – ÇATIR ÇATIR

Galatasaray geçen hafta şampiyon olmuş, tüm hafta eğlenmiş. Yalnızca iki antrenmanla çıkmışlar maça. Fenerbahçe’ye bakarsak rakip Galatasaray! Rakip Galatasaray olunca isim olarak kıymetli, buradan mağlup çıkmayacaksın. Hem de ikincilik de değerli, daha da değerlisi haftaya pazar Türkiye Kupası finali var. Fakat sarı-kırmızılılar alana güya lig yeni başlıyormuş üzere çıktı, çatır çatır oynadı. Fenerbahçe, Galatasaray’ın bu temposuna karşılık veremedi. İki ekip ortasındaki fark çok net bir halde gözüktü. Aslında Fenerbahçeli futbolcuların çatır çutur çaba etmeleri gerekirdi. Bu Fenerbahçe’yi gördükten sonra kupa finali için yeterli şeyler düşünmüyorum. Zira Başakşehir evvelki gün genç oyuncularla Adana Demirspor’u yendi. Başakşehir’de Emre, bir hafta sonraki kupa finalini düşünerek oyuncuları oynatmadan dinlendirdi. Fenerbahçeli oyuncular ise alanda oynayarak dinlendi.

Galatasaray bu sene ligi hak etti. Vakit zaman sallandı lakin genelde güzel şeyler yaptılar. Okan da bu ekibi hoş yönetim etti. Zaniolo iki hafta önce çok gereksiz ve futbol aptallığı çerçevesinde yaptığı hareketten atılmıştı ancak dün gece Okan Buruk onu tekrar sahneye sürdü. Hiçbir yerden istihbarat almadım ancak Mancini, Okan’ı aradı herhalde. “Ben bu oyuncuya sana yolladım. Tamam bu çocuk haşarı lakin ben bunu ulusal kadro takımına aldım, sen de oynatsan” demiş midir sanki? Hiçbir şey duymadım lakin büyük ihtimalle bu türlü bir konuşma geçmiştir. Adam doruktan tırnağa futbolcu fakat ortada kontaklar atıyor. Galatasaray’da misyonunu yapmayan oyuncu yoktu. Bilmiyorum dikkatinizi çekmiştir herhalde dün gece 22 futbolcu içinde hiç hareket etmeden, kendi kendine ısınan hiç zorlanmayan bir isim vardı. Kim o, Muslera! Allah’tan hava sıcak, soğuk olsa zatürre olurdu. Yani bu cümleden siz bu derbinin nasıl geçtiğini daha âlâ anlarsınız. Türkiye’nin iki büyük ekibi oynadı fakat maalesef hakem bu maçın hakemi değildi. Bu arkadaşı FIFA yaptılar lakin bu ikinci sınıf bir hakem. Alanda hareketleri, konuşmaları, yürüyüşü, koşuşu her şeyi ofsayt yahut ofsaytımsı!

EMRE BOL – BÖYLESİNİ GÖRMEDİM

Sayın Ali Koç ve grubu; gördünüz mü kurduğunuz kadroyu? Bu takımın şampiyon olabilme ihtimali var mı? Bence hiçbir vakit olmadı. Pekala Jesus’a ne demeli? Birtakım yanlışsız isimlerle, uyumsuz isimleri alana sürerek, “Ben haklıyım” demeye çalışıyor hala! Jesus Fenerbahçe’nin hocası olamaz. Böylesine “katır” inadı olan bir adam yarışamaz. Çünkü her daim kendini haklı çıkarmaya çalışacaktır. 60-70 dakika prestijiyle yıldızların değil, savaşçıların maçıydı. İnanılmaz ikili uğraşlara şahit olduk. Şunu çok net söyleyeyim; 20 yıldır rakibin kalibresinin bu kadar altında bir grup kurulmadı. Koskoca birinci yarıyı tek bir isabetli şut atmadan bitirdi F.Bahçe! Bu halde müsabakan mümkün mü?

Geçen haftayı yiyip, içerek hatta sabahlayarak geçirmiş Galatasaray karşısında farklı mağlup oluyorsun. Taraftarın, şampiyonluk gitti lakin bari bir derbi galibiyeti alalım derken… Hepinize yazıklar olsun! Hala hakemler, federasyon, MHK bize düşman mı diyeceksiniz? Fenerbahçe’nin düşmanı; hakikat düzgün takım yapmayan, taraftara hayal satan, gereksiz düşmanlar belirleyip cepheler açanlardır. Dönem başından beri bunu anlatmaya çalıştım. Dinleyenler, dinlemeyenler oldu. Ne yazık ki haklı çıktım. Fenerbahçe formasını, Fenerbahçe teknik yöneticisi unvanını haketmeyenleri getirirseniz; Fenerbahçe başkanlığını götüremezsiniz. Layık olun Fenerbahçe’ye… Yoksa bırakın gidin! İki maçta da hakkıyla galip gelen ve şampiyon olan Galatasaray’ı kutluyorum.

LEVENT TÜZEMEN – ÇOK YAKIŞTI

Galatasaray’a Cumhuriyet’in 100. yılında şampiyonluk nitekim çok yakıştı. Bu şampiyonluğun çok uzun bir öyküsü var. Öncelikle Dursun Özbek Galatasaray’ın başına geçti, Okan Buruk’u misyona getirdi. Erden Timur’a transferi bırakıp, yıldızları almasını sağladı. Topluluğa sevgi iklimini aşıladı. Taraftara da şampiyonluk kelamı verdi. Galatasaray ne vakit aile olduysa şampiyonluklar ve kupalar kazandı. Galatasaray, bir his grubu olduğunu gösterdi. Bir aile olarak halatı daima birlikte çektiler. Ve Galatasaray, 15. haftada çıktığı liderlik koltuğundan bir defa bile düşmedi, daima kazandı. Okan hoca rekorlar kırdı ve alanda oynattığı futbolla da göz kamaştırdı.

F.Bahçe’ye karşı uzun bir ortadan sonra bir dönemde iki galibiyet almak, iki maçta da 3-0 yenmek, hiç gol yememek muvaffakiyetlerin en büyüğüdür. Kadıköy ve Nef Stadı’nda elde edilen zaferler, maçların alanda kazanıldığının tam bir dokümanı oldu. Kiralık olarak gelen lakin 40 yıllık Galatasaraylı üzere oynayan İcardi, son haftalarda büyük sorumluluk alıp attığı gollerle kadrosu sırtladı. Kerem çalışkanlığı ile Torreira mert yüreği ile harika performans sergilediler. Okan hoca, bütün ekibe sevgiyi ve adaleti eşit dağıttı. Kulübede oturan isyan etmedi, sonradan oyuna girse dahi Barış Alper üzere bütün gücünü alana verdi. Mata ile Mertens liderlik yaptı. Muslera 6. şampiyonluğuna imza atarken Galatasaray’ın tarihine altın harflerle yazıldı. Atanla tutandan başlayan şampiyonluk serüveni son olarak Fenerbahçe galibiyeti ile taçlandı. Bu şampiyonluk Galatasaray ailesine güzel olsun.

REHA KAPSAL – YÜKSEK VAAT

Sezonun geneline ve F.Bahçe derbisine baktığımızda G.Saray her vakit öne yanlışsız koşan, rakibine az durum veren, topu ve oyunu denetim eden, savunma-hücum istikrarını çok uygun kuran bir ekip görüntüsündeydi. Ayrıyeten saha içi ve dışında kadronun toplumsal birlikteliği çok düzgün sağlanmıştı. Bana nazaran şampiyonlukta büyük hisse sahibi olan taraftarının tek sesliliği kıymetliydi. Tüm bunların toplamında ziyadesiyle hak ettiği şampiyonluğu kazandılar. Fenerbahçe ile ortadaki fark saha içi tertibi ve kalitesi tartışılmayacak kadar yeterliydi. Geçen sene ligi son sıralara yakın bitirse de sarı-kırmızılılar yeni hoca ve yeni bir lider ile tekrar şampiyon olma maharetini gösterdi. Bu manada çok farklı ve başarılı bir kulüp sarı kırmızılılar. Genlerinde bu var.

F.Bahçe’ye gelirsek… Jesus’a piyasadaki hocaların 5 katını ödeyip, geçen yılki güzel takımın üzerine 10 transfer yaptı. Derbi kazanamadı. Jesus her fırsatta öbür kulüplerle görüşerek gitmek istediğini gösterdi. İki Giresun, birer İstanbul ve Ümraniye maçlarında 9 puan verdikten sonra ‘Şampiyon olmamızı istemeyen kısımlar var’ demek çok yanlış. F.Bahçe’nin yaptığı en büyük kusur da hiçbir vakit öz tenkit yapmaması, daima mazeretleri diğer yerde araması. Algı ve suçlamak başarısızlığı kabul etmeyenlerin en büyük silahıdır. F.Bahçe ‘Nerde, nasıl kusur yaptık’ sorusunu kendine kesinlikle sormalıdır. G.Saray yüksek vaatle girdiği dönemde amaca ulaşıp hak ettiği şampiyonluğa ulaştı. Yeniden yüksek vaatle döneme giren F.Bahçe için hayal kırıklığı oldu.

SERKAN KORKMAZ – WINNER

Dün geceki derbi şampiyonu belirleseydi birebir maçı izlemezdik Lakin benzeri bir sonuca tanıklık ederdik. Şampiyonluğu ilan etmiş bir kadroya nazaran çok hırslı bir Galatasaray izledik. Şampiyonluğu kaptıran Fenerbahçe, ikinciliği Beşiktaş’a kaptırma riski olan ekibe nazaran berbattı. Tuhaftır; Jesus, şampiyon olamayan taktiği ve grubu bozmamış, Buruk ise şampiyonluğu getiren ülkü on birinden üç değişikliğe gitmişti. Galatasaray’ın üstünlüğüyle sona eren birinci yarıda tek gol Zaniola’dan geliyordu. Fenerbahçe, rakibine hiçbir sorun çıkartamıyordu. İkinci yarıda senaryo değişmedi. Peres’in, “bariz gol şansı” elde eden Zaniolo’yu düşürmesiyle sarı lacivertliler bir kişi eksilince pek çok Fenerbahçeli kanal değiştirmiştir sanıyorum.

İzlemekte ısrarcı olanların direnciniyse İcardi kırdı. Kadıköy’deki golle Türkiye mesleğini sıçratan Arjantinli farkı ikiye çıkarıyordu. Maçın yıldızı, bonservisinin taksidi başlamayan Zaniolo’ydu. İtalya ulusal ekibine çağırılan futbolcu neden 35 milyon avro ettiğini ispatlayan muazzam bir golle İrfan Can’ı ikinci kere avladığında son düdüğe 15 dakika vardı. Sarı kırmızılılar bir anda “tarihi fark” hesabı yapmaya başlamıştı. Bir Galatasaraylı için unutulmaz bir geceydi. Gezegendeki en büyük rakibini farklı bir skorla rahat yenerek kim kupa kaldırmak istemez ki? Okan Hoca’ya bir sefer daha “helal olsun”… Kutlamalardan şu maça, bu kadar yıldızlı bir kadrosu nasıl motive ettiğini iştirakçilerden yüklü para alınan bir sertifika programında anlatsa ilgi büyük olur. Bu kadar mütevazı ve insancıl bir karakter nasıl bu kadar büyük bir “winner” olmayı başarmış, tam bir ders (hatta tez) konusu.